Ang kakaibang pang-unawa ng digital sa kawalan ng kaalaman

Ang mahinang kakayahang pamahalaan ang teknolohiya ng impormasyon at ang mga aparato nito sa bahagi ng maraming "mga gumagamit" ay nagpapahiwatig ng pangangailangan para sa isang bagong makatao na diskarte

Isang nakakatawang lumang kuwento tungkol sa digital na mundo, ngunit tragically totoo. Narito siya. Mga Call Center: “Lord, ano pong problema?”; Gumagamit: “Hindi bumukas ang monitor!”; Mga Call Center: "Nasuri mo na ba kung nakasaksak ang saksakan ng kuryente?"; Gumagamit: "Ngayon titingnan ko, isang oras na walang kuryente dito, hindi ko makita ng maayos ang kandila..."; Mga Call Center: "... !!!".
Ito ay isang kuwento na nasa loob ng maraming dekada sa maraming iba't ibang bersyon, lalo na sa kapaligiran ng mga kasangkot sa tulong teknikal sa computer.
May nabuo ding termino para sa ganoong uri ng user na hindi nakakaintindi kung ano ang computer o kung paano ito gumagana (kahit isang pangkalahatang ideya) at madalas ay nag-aaksaya ng maraming oras para sa mga dapat tumulong sa kanya: "utonto". sa English “luser” (loser user).
Noong panahong iyon, sinundan ng may lagda sa ibaba ang isang nakakaaliw na blog, "The fabulous world of users", kung saan ikinuwento ng isang help desk na empleyado ng isang mahalagang IT company ang iba't ibang karanasang nabuhay mula Oktubre 2009 hanggang Marso 2013; ang mga kwento ay nandoon pa rin, kung gusto mong tumawa (ang iba ay medyo teknikal).
Ang pagkakaroon ng pakikitungo sa aking sarili sa CRM (Customer Relationship Management) sa loob ng halos dalawampung taon, maaari kong patunayan na sa kabila ng matinding mga kaso, ang karaniwang gumagamit ng computer, kahit man lang sa Italya, ay hindi handa. At iyon, higit sa lahat, ay tumangging matuto. Subukan nating magkasama upang maunawaan kung bakit.

Digital na pananalapi: 12 lugar ng negosyo ang nagpasya sa Switzerland

Isang kapaki-pakinabang na premise para "maunawaan"

Ang totoo para sa mga computer ay totoo rin para sa mga smartphone at tablet. Oo naman, ang huling dalawang digital na device na ito ay ipinanganak sa ibang pagkakataon at may malinaw na layunin na gawing mas intuitive ang teknolohiya ng impormasyon, ngunit hindi nito pinipigilan ang mga panganib ng maling paggamit, lalo na sa Net. Ngunit unahin ang mga bagay.

Patungo sa mga compact quantum computer salamat sa… topology

Amarcord (ang aking unang 40 taon)

Ang unang computer na ginamit ko ay isang Apple IIe, binili ng aking ama para sa trabaho noong 1983, noong ako ay 19 taong gulang. Sa natatandaan ko, agad akong na-hook dito, ngunit hindi dahil mayroon akong naunang interes sa computer science. Samantala ito ay isang bagay na bago, nakapagpapasigla.
Pangalawa, nabighani ako sa potensyal ng isang device na may kakayahang gumawa ng mga kalkulasyon para sa amin at magtrabaho para sa amin, mapang-alipin na sumusunod sa mga utos na nakasulat sa isang mahiwagang wika, ang code. Marahil ay may impluwensya ang pagiging passionate sa science fiction, hindi ko alam.
Una akong natutong gumamit ng mga handa na programa (lalo na si Visicalc, ang tatay ng lahat ng mga spreadsheet). Kaya nagsimula akong mag-aral sa aking sarili ng isang maliit na "mataas na antas" na wika (Apple Basic) at gayundin ang mas mahiwagang "mababang antas" na wika (Assembler) na nagpapahintulot na makakuha ng mas mabilis na mga pag-andar at pagtatanghal, kahit na sa mga graphics. Mayroon pa akong isang notebook kung saan ko kinolekta ang mga print (ginawa gamit ang maingay, mabagal at malabo na nakakagambalang dot matrix printer noong panahong iyon) ng mga graph na nakuha mula sa mga function at mathematical equation na kinagigiliwan kong gayahin, kadalasan nang random.
Ang mga computer noon ay napakamahal at napakabagal na mga makina kumpara sa kung ano ang maaaring kalkulahin ng isang karaniwang smartphone ngayon, ngunit para sa amin sila ay mga sasakyang pangkalawakan para sa paggalugad ng malalim na kosmos, kasama ang kanilang 80-column green phosphor monitor, ang kanilang 5-pulgadang floppies na may mga disc na buckled at walang anumang mga icon, menu o magagandang larawang may mataas na resolution.
Kami ay mga nerd, o geeks, o anumang gusto mo.

"Recipe" ng EPFL para sa mas makapangyarihang mga quantum computer

Unang uri: ang mga snooty

Palagi kong pinahahalagahan ang mga libro ni Andrea Camilleri at ang adaptasyon sa telebisyon ng "Il Commissario Montalbano", kung saan nakita ko ang lahat ng mga yugto, kahit na higit sa isang beses.
Gayunpaman, tinamaan ako ng isang partikular na aspeto ng mga kuwento ni Montalbano: sa mga pangunahing tauhan, sa buong istasyon ng pulisya ng Vigata, ang tanging marunong gumamit ng computer, at kahit na medyo mahusay, ay si Catarella.
Sino, tulad ng alam ng sinumang nakakita ng serye, ay hindi eksaktong kumikinang para sa mabilis na pag-unawa.
Ang nakakatawang pagpipiliang ito ni Camilleri ay pinagbabatayan ng isang saloobin na nakatagpo ko sa maraming mga intelektuwal na Italyano, kahit na sa isang tiyak na antas: isang hindi lihim na paghamak sa teknolohiya ng impormasyon, mga computer, mga smartphone at tablet, ang Internet at iba pa.
Ipinapahayag ito ni Camilleri nang may gilas, ang iba ay hindi.
Sa palagay ko ay hindi na kailangang alalahanin ang mga kontrobersiya nitong mga nakaraang buwan sa pag-aaral ng distansya, na kadalasang humahantong sa mga panlalait laban sa buong digital na mundo, kasama ang mga video game nito na sumisira sa mga bagong henerasyon, ang kakila-kilabot na Internet na puno ng pornograpiya, ang mga sigaw ng alarma. para sa mga aklat na hindi na nababasa; mga alarma sa pangkalahatan na inilunsad ng matatandang pilosopo, ng mga pulitiko na may mga sekretarya na nagpi-print ng mga email, ng mga kapwa guro na itinuturing na ang paggamit ng digital na teknolohiya sa pagtuturo ay pinagmumulan ng lahat ng kasamaan (at inilunsad nila ang mga alarma na ito, pakitandaan, sa Facebook).
Ngunit ang saloobing ito ay nagmula sa ibang bagay: hindi lamang ito nakaugnay sa digital na mundo at sa mga epekto nito sa lipunan.
Ang dahilan ay higit na mas matanda, na nauugnay sa isang tiyak na bahagi ng pilosopiya ni Croce, ayon sa kung saan ang humanistic na kaalaman ay higit na nakahihigit sa siyentipiko at matematikal na kaalaman; at aling teknolohikal na bagay sa karaniwang imahinasyon ang mas malapit sa agham at matematika kaysa sa isang computer?
Kaya't nakikita natin ang mga intelektuwal na ipinagmamalaki sa publiko na hindi nila nauunawaan ang anumang bagay tungkol sa mga computer at sa digital na mundo, na halos parang isang frieze na magsabit sa isang jacket.

Pagtulong sa lahat na maging mas mahusay: ito ay kalusugan sa edad ng AI

Ang aming "Je t'accus": ano?

Ang atin ay isang "Je t'accus". Talagang hindi! Una sa lahat dahil, bukod sa ilang mga isla ng diehards, ang hindi pangkaraniwang bagay na ito ay lumiliit.
Inilipat na ito ngayon sa tradisyunal na media (generalist TV broadcast, papel na pahayagan), na ang mga bagong henerasyon - ngunit hindi lamang - ay unti-unting inabandona pabor sa mas digitally integrated media. Pangalawa, ito ay palaging isang saloobin na nilinang ng ilang piling tao. Ang mga pangkalahatang problema ay medyo iba.

Metaverse: pagtuklas sa hinaharap na uniberso ng Internet...

Ang iba pang mga uri ng "utinti"

Natukoy namin ang isang unang uri ng gumagamit: ang isa, kung gusto mo, ang pinaka-hindi kasiya-siya.
Ngunit tulad ng isinulat ko ito ay isang minorya. Sa aking karera nakilala ko ang hindi bababa sa dalawang iba pa: ang mababaw at ang natatakot, parehong may bisa para sa anumang kasarian o kasarian.
Magsimula tayo sa pangalawa.

Ang oras para sa pagbabago bilang isang "linear" na proseso ay tapos na

Yung mga takot sa innovation

Mga taong may sagradong takot sa digital. Kadalasan ay sensitibo at matalino, kapag sila ay nasa harap ng isang monitor ay tila nawawala ang isang magandang bahagi ng kanilang mga intelektwal na kakayahan. Nataranta sila kung may lalabas na mensahe ng system at tila hindi ito ma-interpret.
Desperadong sinusubukan nilang kabisaduhin ang lahat ng posibleng kumbinasyon ng mga utos, menu, magagamit na mga daloy ng trabaho, na siyempre imposible.
Mahigpit silang kumbinsido na wala silang kakayahang maunawaan ang digital na mundo, medyo tulad ng mga taong kumbinsido na wala sila sa tono at "walang tainga para sa musika", na wala, maliban sa mga bihirang kaso ng pathological.
Ang natakot ay nakaligtaan lamang ng isang unang hakbang: ang pamamaraang pag-usisa, ang pagnanais na maunawaan. Naiintindihan nila ang kahalagahan ng diskarteng ito sa mundo at nararanasan ang kanilang kalagayan bilang isang uri ng kapansanan.
Sila ay mga taong naiwan sa harap ng pinto, na may malabong matamlay na hangin at atubiling gumamit ng digital medium, kadalasang pinipilit ng mga pangako sa trabaho, o dahil lamang sa ngayon ay nangangailangan ng paggamit nito ang ilang partikular na serbisyo.
Kadalasan ay nare-recover pa rin, nanggagaling sila sa lahat ng iba't ibang antas (mula sa hindi mapakali na takot hanggang sa kawalan ng pag-asa) at sa sandaling magbago ang kanilang isip tungkol sa kanilang sarili at "bumaba dito", nagsisimula silang magsaya at maaari pa ngang maging mahusay dito.
Maliit na personal na tala: minsan, talagang mas at mas madalas, naiintindihan kong mabuti ang mga natatakot na gumagamit. Ang agham ng computer ay hindi palaging kasing palakaibigan at intuitive gaya ng lumilitaw.
Sa katunayan, sa ilang malawak na operating system, ang "burukratikong kaisipan" ay lumilitaw na likas sa hindi pagkakapare-pareho ng interface, sa semantiko na hindi pagkakapare-pareho ng ilang mga solusyon, sa paghalu-halo ng mga layer na may iba't ibang lohika nang paisa-isa upang lumikha ng hindi maintindihan na hodgepodge.

Video alarma ng isang teenager laban sa pang-aabuso sa Internet

Ang napakababaw ng teknolohiya

At narito tayo sa pinakamasama at, natatakot ako, ang pinakalaganap na problema.
Mayroon pa ring malawak na dichotomy sa pagitan ng "totoo" at "digital".
Para bang ang digital na mundo ay isang bagay na ethereal (!), malabo at virtual sa kahulugan ng "hindi totoo", hindi nakakaimpluwensya sa ating pang-araw-araw na buhay. Ang mga mababaw na gumagamit ay kumbinsido na ang isang computer ay kasing ganda ng iba, kaya bakit gumastos ng higit pa?
Na ang isang website na ginawa para sa 500 euros o 600 francs ng kanilang XNUMX-taong-gulang na pinsan ay kasing ganda para sa kanilang kumpanya bilang isang propesyonal na website. Na ang GDPR ay isang uri ng prune-flavored ice cream.
Na ang isang software ay maaaring mabuo sa mga sandali ng pag-pause, kaya magkano ang gastos mo? Na ang piece of music composed para sa jingle ng kanilang commercial ay hindi hihigit sa 1.000 euros: "soccia", lahat ng ito ay ginagawa ng computer, tama ba?
Upang mas maunawaan ang uri ng pinsala sa lipunan na nilikha ng mga mababaw na tao (na, dapat sabihin, karamihan ay mga negosyante, mga executive ng malalaking kumpanya, mga konsehal ng lungsod o probinsya, mga burukrata sa katamtamang antas, sa madaling salita, sayang, sila ay naninirahan sa desisyon- paggawa ng mga posisyon) dapat tayong magsimula sa isang pangkalahatang pagsasaalang-alang, ito ay wasto sa isang planetaryong antas.
Upang magmaneho ng kotse, motorsiklo, anumang paraan ng transportasyon, kailangan mo ng lisensya. Sa buong mundo. Siyempre, ang mga taong nagmamaneho ng kotse ay hindi na inaasahang maging "quasi-mechanical", dahil din sa mga sasakyang ginawa ngayon ay nangangailangan ng mataas na teknikal na espesyalisasyon upang mapatakbo ang mga ito, kadalasang partikular na pagsasanay para sa mga partikular na tatak.
Ngunit para sa isang driver (hindi bababa sa hanggang sa mythical autonomous driving ay hindi isang tunay na function) upang malaman ang pagkakaiba sa pagitan ng manibela at gearbox, sa pagitan ng accelerator, preno at clutch, tila makatwiran sa lahat, tama ba?
Buweno, ang lahat ng ito ay tila hindi naaangkop sa mga teknolohikal na aparato.

Pagpapabilis sa Switzerland laban sa cybercrime

Ang pagbuo, ito ay hindi kilala

Ang isang tao sa puntong ito ay mag-iisip na "ngunit mayroong isang European Computer Driving Licence": Mas gugustuhin kong huwag tugunan ang puntong ito dahil sa tingin ko ay mangangailangan ito ng isang hiwalay na artikulo.
Ako lamang at mapagpakumbabang itinuturo na kung, hindi bababa sa "tunay na buhay propesyonal na Italyano", ang lisensyang ito ay may halaga na katumbas ng dalawang pala sa trumps, marahil ay magkakaroon ng isang istruktura o kultural na dahilan.
Gayunpaman, isang bagay ang malinaw: walang pagsasanay sa matalino at epektibong paggamit ng digital na teknolohiya na walang kaugnayan sa mga partikular na platform, o hindi bababa sa ito ay hindi sapilitan sa antas ng edukasyon o propesyonal, sa karamihan ng mga kaso.
At ang kasalukuyang kaisipan ay tila hindi nangangailangan nito, wala itong pakialam tungkol dito. Sa kabilang banda, ang isang computer ay kasing ganda ng isa pa at ang isang device ay kasing ganda ng isa pa (ngunit subukang hilingin sa isa sa mga "negosyante" na ito na ipagpalit ang kanyang Audi A7 para sa isang Dacia Sandero at tingnan kung ano ang kanyang isinasagot).
Kaya't ang pinagmulan ng mga masasarap na kwento na sinabi sa Facebook ng aming editor Andreas Voigt, medyo katatakutan na mga kuwento na ginagarantiyahan ang katakut-takot na saya ngunit nauunawaan din natin ang pinagmulan ng marami sa mga problema ng bansang Italya.
Ang mga sistema ng e-commerce na ibinebenta ng kilo ng mga consultant ng computer na nawala sa lalong madaling panahon, mga institusyonal na site na pinamumugaran ng mga virus at pornograpikong larawan, mga self-styled na eksperto sa SEO na hindi alam ang pagkakaiba sa pagitan ng Web at Internet.

Digital na responsibilidad: Swiss ang unang tatak sa mundo

Patungo sa isang bagong digital na humanismo...

Marahil ang solusyon ay nasa digital humanism, sa isang bagong pagtatagpo sa pagitan ng teknolohiya at sangkatauhan, isang uri ng integrasyon na umaasa sa pinakamahusay sa parehong mundo, upang sila ay maging isang mundo.
Ang uso ay tila, sa mga device na nagiging payat at payat, halos parang gusto nilang mawala hanggang sa mananatili na lang ang mga function na ginagawa nila.
Sa kabilang banda, sa maraming sektor ay kulang pa rin ang tunay na pagsasanib: sa musika, halimbawa, ang lasa sa pagbili ng isang "pisikal" na bagay na naka-link sa piraso o rekord na binili ay nawala, kaya't mayroong isang bumalik sa dati, kahit sa vinyl record: ngunit tiyak na hindi ito ang solusyon.
Ang sinumang sumulat ng solusyon ay wala pa nito, ngunit ginagawa ito.

Switzerland patungo sa obligasyon na ipaalam ang mga cyber-attacks

Bonus Beat: ang "Bureaucratic Monster"

Hindi ko nakalimutan, gusto ko lang i-save ang pinakamahusay para sa konklusyon.
Ilagay ang IT medium sa mga kamay ng isang "True Bureaucrat", iyon ay isang taong nangangatuwiran sa pamamagitan ng mga sertipikadong code at mga selyo, at makakakuha ka ng magandang bahagi ng infernal na mga solusyon sa IT na namumuo pa rin sa mga serbisyo ng Public Administration.
Tiyak na nagkaroon ng mga patchy improvement sa nakalipas na dalawang taon, ngunit may kakulangan pa rin ng mid-term na proyekto at isang pangkalahatang-ideya.
Kaya't narito ang pinakamasamang uri ng Utonto, ang "True Informatic Bureaucrat", na nabubuo sa harap ng ating takot na mga mata na parang uruk-hai na nilikha sa mga industriya ng Isengard ng manunulat na si JRR Tolkien, na nagmumula sa isang inunan na nalubog sa pinakamaputik na code na maiisip. .
At lumikha ng mga serbisyong online na nagsasara sa isang tiyak na oras tulad ng mga opisina, na nangangailangan ng naka-print na dokumentasyon sa mga triplicate na hard copy, marahil ay nagbabayad sa iyo ng mga stamp duty at secretarial fee kung saan ang lahat ng trabaho ay awtomatiko.
Mga serbisyo na hindi nakikipag-ugnayan sa mga opisyal na database at sa bawat oras na hinihiling ang lahat ng iyong data kahit na mayroon na sila nito, na "para sa kaligtasan" ay hindi pinapayagan ang pagkopya at pag-paste sa mga patlang ng kanilang mga pahina, na nagpapataw ng hindi kapani-paniwalang mga limitasyon sa paglikha ng mga password na pinipilit mong tumalon sa spelling.
With all due respect to poor Alan Turing.

At binibigyan ng Italy ang berdeng ilaw sa plano para sa artificial intelligence