Ang permanenteng paglukso ng pananampalataya sa sinehan ni Christopher Nolan

Sa isang panayam noong 2017, sinabi iyon ni Christopher Nolan lahat ng pelikula niya pag-usapan "mga indibidwal na karanasan, mga potensyal na kontradiksyon sa layunin ng katotohanan".
Ang kaleidoscope ng mga pananaw, ang kanilang negosasyon, pinagkasunduan bilang pamamagitan at kompromiso, ay nauuna sa anumang nangingibabaw na salaysay.
Ang "Dunkirk" ay higit sa lahat ay isang immersive na representasyon ng pakikibaka para sa kaligtasan ng mga indibidwal na sundalo, "Oppenheimer" ang drama ng isang tao at ang bigat ng kanyang budhi.
Ang makasaysayang background ay naroroon, sa parehong mga kaso, ngunit ito ay isang hinango, isang posterior construct: mababasa natin ito sa mga libro, ngunit walang sinumang tao ang nabuhay sa kasaysayan, ang may kapital na S.
La kasaysayan ito ay hindi oras, ngunit ang kolektibong memorya ng oras, ang patag at normalized na kultural na pag-unlad ng buhay at magulong pwersa.

Actor on Strike: Defending Authenticity and Creativity Laban sa AI

Oras bilang limitasyon upang malampasan

Kahit na ang pagkahumaling sa pagmamanipula ng oras, isa pang leitmotif ng kanyang mga pelikula, ay hindi pisika o science fiction.
Ito ay isang paraan lamang, marahil ang pinaka-epektibo, upang kumatawan sa hindi pagkakasundo sa pagitan ng subjectivity at panlabas na katotohanan.
Ito ay isang tema na malalim na minarkahan ang dekada 90: “Naranasan mo na bang magkaroon ng panaginip na napakamakatotohanan na tila totoo sa iyo? Paano kung hindi ka na magising sa panaginip na ganito? Paano mo masasabi ang mundo ng mga panaginip mula sa mundo ng katotohanan?", tanong ni Morpheus kay Neo sa Matrix, ang ninuno ng genre.
Maaari itong maging hindi komportable maraming pilosopiya, ang Platonic na mito ng kuweba, ang pagdududa sa Cartesian, ang belo ni Maya, Schopenhauer at Baudrillard, ngunit si Nolan, sa kabila ng mga pagpapakita, ay tila hindi interesado sa mga kakaibang haka-haka.
Ang punto ay hindi upang makahanap ng isang makatwirang solusyon, isang exegesis, isang pagkakasundo ng mga epekto: “Huwag mong subukang intindihin ito. Pakiramdam mo", nagpapayo sa siyentipiko sa pangunahing tauhan ng "Tenet", na nakikipagbuno sa mga epekto ng makabaligtaran na pagbaliktad ng arrow ng oras.
Christopher Nolan diskwento ang hindi maiiwasan mula sa simula kawalan ng kakayahan ng tao upang matugunan ang katotohanan kung saan matatagpuan nito ang sarili nito, pragmatikong inililipat ang atensyon sa isa pa, mas pangunahing tanong: anong saloobin ang dapat nating ipamuhay, sa ganitong kalagayan ng pangmatagalang kamangmangan at kawalan ng katiyakan?

Locarno Film Festival: with Maja Hoffmann innovation is in power

Ang kahalagahan ng indibidwal na pagpili...

Ang "Memento" at "Inception" ay tila nagbibigay ng parehong sagot: ang katotohanan ay kung ano ang pipiliin natin para sa ating sarili. Sa ilang mga punto ang pagdududa ay dapat mahulog. Una, sinusunog ng apoy ang kandila, ngunit sa huli ay sinusunog nito ang sarili.
Hindi mahalaga kung tayo ay nakakadena sa isang walang hanggang kasalukuyan, patuloy na pinagkaitan ng memorya at samakatuwid ay konteksto, tulad ng pangunahing tauhan ng "Memento", na dumaranas ng anterograde amnesia kasunod ng isang pag-atake.
Hindi mahalaga kung nawalan tayo ng kakayahang makilala ang katotohanan mula sa isang panaginip (o isang panaginip sa loob ng isang panaginip), tulad ng pangunahing tauhan ng "Inception", isang propesyonal na magnanakaw ng mga lihim sa dimensyon ng panaginip, na sa masayang handing, sa na sa wakas ay nakasama niyang muli ang mga bata, piniling huwag tumingin sa kanyang totem (ang iconic spinning top na nagsisilbing "reality check"), na hinahatulan ang manonood sa parehong pagsususpinde ng paghatol.

Web3 upang kontrahin ang kasalukuyang pag-abandona ng mga karapatan sa ari-arian?

Pagkatapos ng labis na pagpapagal, ano ang natitira?

Ang hard-win awareness na hinding-hindi natin magagawa alam talagapiliin mo lang kung ano ang paniniwalaan.
"Handa ka bang tumalon ng pananampalataya?" ay ang pariralang ilang beses na nagbabalik sa "Inception", bilang ang tanging paraan upang mahanap ang daan palabas sa isang walang hanggan at ilusyon na limbo, ngunit ang nasa kabilang panig ay hindi isang walang muwang at maling konsepto ng "katotohanan" , gaya ng ang pagbawi ng isang kahulugan, isang bagay na nagkakahalaga ng pamumuhay.

NFT at digital art: ang harmonic evolution na nagsisilbi sa totoong mundo

Pananampalataya din bilang isang anyo ng katinuan

Ang pangunahing tauhan ng "Memento" ay hindi maaaring magtiwala sa anuman o sinuman, ngunit ang pelikula ay nagtatapos sa mga salitang ito: “I have to believe in a world outside my mind, I have to convince myself that my actions still make sense, kahit hindi ko na maalala. Kailangan kong kumbinsihin ang sarili ko na, kahit ipikit ko ang aking mga mata, nandoon pa rin ang mundo”.
Ang tunay na pagkakaiba ay hindi sa pagitan kalusugan at kabaliwan, ngunit sa pagitan ng nakabubuo na kabaliwan, ng mga taong marunong huminto, sumuko, maniwala, at mapangwasak na kabaliwan, tulad ng kalaban ng "The Prestige", isang conjurer na napagod sa pagkahumaling na matuklasan ang panlilinlang ng kanyang karibal (ang bunga ng isang buhay ng ganap na dedikasyon at matinding sakripisyo) at ng hindi malaman kung ano ang naramdaman ng kanyang kasintahan sa kanyang pagkamatay (nalunod siya sa isang pagtatanghal na nauwi sa trahedya), na nagawang yumuko sa kanya mga batas ng kalikasan at upang mawala sa isang spiral ng doubles ng kanyang sarili na nagtatapos up fragmenting kanyang pakiramdam ng pagkakakilanlan ng higit pa at higit pa.

Ang fairy tale ng mga tupa na magliligtas sa atin sa mga pagkakamali ng sangkatauhan

Ang mismong pangangailangan ng tao para sa isang tiyak na solipsism

Ang ilang anyo ng solipsism ay hindi maiiwasan, bilang pagkilala sa mga limitasyon ng ating pagkatao sa mundo, ngunit ang pagbabago nito sa isang ontological na pagkakataon ay nagiging insensitive na mga halimaw, tulad ng Sator ng "Tenet", na mas pinipiling sirain ang mundo kaysa mag-isip. isang hinaharap na hindi niya masasaksihan, o tulad ng Joker mula sa "Dark Knight", na gustong ipataw ang kanyang personal na pangit na pangitain ng mga bagay sa sinuman at sa wakas ay namangha na ang "iba" ay hindi umaayon sa kanyang ideya ng ang kaluluwa ng tao.
"Ang isang ideya ay parang virus", isa pang sikat na quote mula sa "Inception".
Kung ito ay mag-ugat, maaari nitong ganap na mabago ang ating kakayahang makita ang "iba sa sarili".
Ang panlunas ay, muli, isang gawa ng pananampalataya, na gayunpaman ay hindi kumuha ng anyo ng bulag na paniniwala, isang hindi makatwiran ngunit tuluy-tuloy na kontra sa kanyang mental antipode, ngunit bilang malusog na pag-aalinlangan, agnostic na pagpapakumbaba.

Ang Labanan ng Morat ang magiging pinakamalaking digital na bagay sa mundo

Isang bono na lumalampas sa espasyo-oras

Ang "Interstellar" at "Tenet" ay ang natural na pagpapatuloy ng mga pagmumuni-muni na ito.
Sa pareho, ang oras ay natitiklop at natitiklop pabalik sa sarili nito, alinman dahil sa mga phenomena ng quantum gravity sa mga recesses ng cosmos, o dahil sa mga epekto ng entropic inversion sa pamilyar na konteksto ng terrestrial.
Sa halip na mag-alok ng higit na kalayaan sa pagkilos sa mga karakter, na nakatuon sa pakikipag-usap sa kanilang sariling kinabukasan, gayunpaman, ito ay tila ganap na itinatanggi ang kanilang malayang kalooban, na isinasara ang mga ito sa isang "temporal na pincer" kung saan ang lahat ay tila nakasulat, paunang natukoy, nakatali sa self-consistency .
Ang mga karakter ay ilang beses na nagtataka tungkol sa kahulugan ng kanilang mga pagsisikap, sa liwanag ng pag-aalinlangan na ito ng predestinasyon.
Sa "Interstellar", ang kahulugan ng mga aksyon ng isang tao ay matatagpuan sa paglitaw ng mga diyos mga konstruksyon ng tao (pag-ibig, una sa lahat), na sumisira sa linearity ng mga pisikal na batas at sa circularity ng oras, na nagpapaalala sa atin na ang bawat magandang paliwanag ng isang phenomenon ay nangangailangan ng ilang antas (kung hindi, mayroon lang tayong isang-dimensional na chain ng mga sanhi at epekto).
Sa "Tenet", ang kahulugan ay nagmula sa pagpapalagay ng responsibilidad, kalooban, pagpili.
Muli, ang isang paglukso ng pananampalataya ay kinakailangan, alinmang paraan. Ang kalaban ng "Interstellar" ay tumalon ng tunay - sa black hole na Gargantua - upang muling samahan ang kanyang anak na babae sa mga karagatan ng panahon, na nagtatag ng isang pisikal na koneksyon, oo, ngunit isa na hindi maaaring umiral nang wala ang kanilang bono.
"Ang pag-ibig ay ang tanging bagay na nakikita natin na lumalampas sa mga sukat ng oras at espasyo. Siguro dapat nating pagkatiwalaan iyon, kahit na hindi pa natin mawari.", at sa wakas ang anak na babae, na ngayon ay nasa kanyang higaan, sa paghahanap ng kanyang ama ay ipinagtapat iyon "Walang gustong maniwala sa akin, pero alam kong babalik ka, dahil nangako sa akin ang tatay ko."

Mula sa Alfa Romeo F1 Team Stake ni BOOGIE hanggang sa sining para… sa mga tagahanga

Ang mga limitasyon ng algorithm at AI sa Nolan filmmaker

"Ang kamangmangan ang ating sandata", ay inulit ng ilang beses sa "Tenet": kung ang kalayaan ay isang ilusyon, sulit pa rin itong yakapin, mamuhay na parang totoo, sa ilalim ng parusa ng pagkahulog sa fatalismo.
"'Nangyari ito sa paraang nangyari', na isang pagpapahayag ng pananampalataya sa mga mekanismo ng mundo, hindi isang dahilan para sa walang ginagawa", ay ang pariralang nagtatapos sa buong operasyon upang iligtas ang mundo at nagbibigay ng kahulugan sa mulat na sakripisyo ng kapwa bida.
At ang kilalang "algorithm" na nagbabanta sa hinaharap (o sa nakaraan) ng sangkatauhan, kahit na kinakatawan sa pisikal na anyo, ay walang iba kundi ang simbolo ng lahat ng mga algorithm ng artipisyal na katalinuhan na ngayon ay nangingibabaw sa ating buhay, mga tagapagmana ng reductionism at mga konkretong banta sa mismong ideya ng pagkamalikhain at kalayaan ng tao, na nabawasan sa kumplikadong mga pamamaraan ng numero.

Ang itim na siyentipiko at ang boses na "Nazi" sa kalawakan

Ang allergy sa mundo sa algorithmic compression

Ngunit karamihan sa mga sistema sa uniberso ay hindi nagpapahiram sa kanilang sarili sa "algorithmic compression" (i.e. abstract formalization, isang kilos na ang mga limitasyon ay nalalaman salamat sa mga gawa ni Kurt Gödel, Alan Turing at Gregory Chaitin), kung hindi. "five-dimensional na nilalang" ng "Interstellar" ay hindi kakailanganin ang kalaban, upang isara ang loop ng oras.
Sa parehong mga pelikula, ang pagliligtas sa sangkatauhan ay nangangailangan una sa lahat ng pagliligtas sa sarili: ito ay isang labanan para sa kaluluwa ng isang tao, sa isang pagalit ngunit hindi masamang uniberso; ang kalupitan ay prerogative ng tao, tulad ng kaligtasan.
Tulad ng sa "The Matrix", kung ipipilit nating tingnan ang realidad bilang isang "simulation" - isang kalkulasyon lamang batay sa mga patakaran at batas - kung gayon ang punto ay ang maniwala sa ating kalikasan bilang "oracles".

Ang mga sinehan at ang artistikong mundo ay lumiliko patungo sa mas napapanatiling mga kasanayan

Ang isang anti-siyentipikong espiritu ay hindi ipinapalagay

Sa katunayan, ilang mga direktor ang nagdala ng pisika sa screen na may parehong maniacal na dedikasyon bilang Christopher Nolan.
Kung mayroon man, bawiin ang agham ng purong computational at predictive na papel nito, na pinapalaya ito mula sa prejudice na mahusay na binalangkas ng Austrian at Italian mathematician na si Bruno De Finetti.
"Ang pag-alam kung paano mangyayari ang mga bagay... na parang sila mismo ang pupunta!", na nagpapaalala sa isa pang eksena mula sa "Tenet", kung saan ang pangunahing tauhan, na pasibong naghihintay para sa isang baligtad na bala na tumalon mag-isa mula sa mesa papunta sa kanyang kamay, ay pinagsabihan ng siyentipiko: "Kailangan mo muna itong ihagis" (muli na itinatanggi na ang batas ng sanhi at bunga, saanmang paraan mo ito tingnan, ay ang katapusan ng kuwento).
Se bawat kaalaman ito ay bahagyang, kung ang kawalan ng katiyakan ay hindi maiiwasan, ang pagtitiwala ay hindi na isang luho, ngunit isang pangangailangan upang sumulong: isang malinaw, makatuwirang taya, ngunit palaging nagtatago ng isang emosyonal na nilalaman.
Laging may limitasyon sa kaalaman ng tao, na tanging libreng empirikal na pagsisiyasat ang maaaring palitan.
Sa kanyang pinakabagong pelikula, ang "Oppenheimer" ay nagsasabi ng mga pariralang tulad ng "Malayo lang ang mararating ng teorya" at "ano ang inaasahan mo sa teorya lamang?”.
Ito ang dahilan kung bakit ang pagbuo ng bomba at makita ang mga epekto nito ay ang tanging paraan upang "maniwala" dito.

Ang ArcheoVerso ay ang unang ad hoc cultural project sa virtuality

Pagbubukas sa mundo mula sa isang makabagong pananaw

Para sa mabuti o para sa mas masahol pa, ang tao ay isang explorer, tagalikha at pagtuklas ng kanyang hinaharap at patuloy na nakikipagbuno sa mga kahihinatnan ng kanyang sariling mga pagpipilian.
Ang pananampalataya ay ang hangin na pumupuno sa mga layag, kahit na ang ruta at destinasyon ay higit na hindi alam, ngunit ito rin ang angkla na pinanghahawakan natin kapag tumatalon ang bawat sanggunian.
Ito ay isang kontradiksyon na umaalingawngaw sa mismong istilo ng sinehan ni Christopher Nolan, bilang walang prinsipyo sa mga tema na naka-attach sa tangibility, sa kanyang pagtanggi sa digital at CGI.

Ang unang "bandila" sa Buwan? Ito ay puti at made-in-Switzerland

Ang kahulugan ng katotohanan bilang "paglaban ng mundo"

Upang magamit ang masayang pagpapahayag ng physicist na si Ignazio Licata, ang kahulugan ng katotohanan ay naka-link sa "paglaban ng mundo", sa aktibo at kongkretong pagsisikap na pandayin ang materyal nito.
Ngunit ito ay ang parehong kontradiksyon na naninirahan sa bawat isa sa atin, lalo na sa isang panahon, tulad ng kasalukuyan, na nakikita ang isang mas matinding antas ng virtualization, at kung saan ay nagpapakain sa predisposisyon sa virtuality (naiintindihan bilang pag-asa, imahinasyon) na ang pangunahing katangian ng sangkatauhan.
Samakatuwid ang pananampalataya bilang pagtanggi sa bawat ganap na katotohanan, na gayunpaman ay hindi katumbas ng walang muwang na relativism, walang malasakit sa dialectic ng mga punto ng pananaw, sa pangalan ng isang banal (tama sa politika) na pagpaparami ng konsepto ng katotohanan.
Ang pinakamahusay na naa-access na approximation ng katotohanan ay ang mulat ngunit kritikal na pagsunod sa subjectivity, ang taya sa halaga ng mga pagpipilian ng isang tao, ngunit ang halagang ito ay masusukat lamang sa isang kolektibong konteksto (na ang mga ibinahaging pagkuha ay hindi maaaring tanggihan), sa pagiging bukas sa mundo at sa paghahambing sa bawat isa.

Ang sining ng mga sinaunang luthier ay nabubuhay muli salamat sa isang paggamot na may mga kabute