Ang kabaligtaran na proporsyon sa pagitan ng kahirapan sa pag-aaral at kagalakan para sa resulta

Noong isang araw ay nag-e-enjoy ako sa isang masarap na luya at lemon herbal tea, nakaupo sa isang mesa sa aking karaniwang bar, sa kahanga-hangang lumang parisukat, sa Bergamo: Nagmukha akong isang bagay mula sa isang pahina ng Wodehouse, kasama ang araw at isang napaka-asul na kalangitan, na sa Shropshire ay pinapangarap mo.
Biglang naputol ang Elysian atmosphere na ito dahil sa pagsabog ng mga paputok, sigawan ng pambu-bully at chants sa stadium.
Mas kaunti pa ang sapat para palayain ang demonyong natutulog sa akin: kaya't bumangon ako para tingnan kung ano ang sanhi ng karnabal na ito na wala sa oras, handang makipaglaban, kung kinakailangan, kasama ang mga manggugulo sa tungkulin.
Nakita ko ang isang hindi tugmang grupo ng mga kabataan na may, sa gitna, isang maliit na babae, nakadamit tulad ng pilgrim na si Madonna at nakasuot ng isang uri ng bahagyang sobrang laki ng laurel wreath sa kanyang ulo.
Bilang isang setro, hawak niya ang isang murang bote ng sparkling na alak, kung saan, sa pagitan ng isang paghigop at isa pa, ay winisikan niya ang kanyang mga kasama.
Naunawaan ko, noon lamang, na ito ay isang bagay ng isang graduation party o, mas mabuti, isang pampublikong prologue sa aktwal na partido, na, sa tingin ko, ay gaganapin sa gabi, sa ilang angkop na lugar.
Iginuhit ko ang pahiwatig mula dito, para sa isang komento ng minahan, malabo acidulous, sa pagkakaiba sa pagitan ng pagbabago at pagkabulok sa ilang, ay sasabihin natin, ang mga kaugaliang pang-akademiko.

Ang pagbabago ng isang paaralan na walang… isang pagsusulit, ngunit may higit na kapanahunan

Ang paghahati ng linya sa pagitan ng isang ebolusyon at isang involution ay trahedya at napaka-pangkasalukuyan

Ito, dahil ang tema ng pagkakaiba sa pagitan ng isang ebolusyon at isang involution, ayon sa mga panahon, ay napaka-pangkasalukuyan.
At dito tila sa akin na dapat nating pag-usapan ang tungkol sa involution: involution na may dalawang mukha, bukod dito.
Ang unang mukha ay ang pagiging seryoso ng ilan mga kwalipikasyon: tila mahalaga sa akin na, dahil sa isang makabuluhang pagbaba sa antas ng paghahanda ng mga kamakailang nagtapos at ang kahirapan ng kursong degree, ay tumutugon sa isang ganap na hindi katimbang at tiyak na hindi matino na diin sa tagumpay.
Sa madaling salita, noong unang panahon, ang graduation ay isang napakaseryoso at kadalasang napakapiling bagay: ngayon sila ay nagtapos, pagpapatawad, mga aso at baboy, na may mga kredito at fragmentation ng pagsusulit, mga rating at kadalian.
At, nang maabot ang hinahangad na layunin, ito ay ginawa nang may kagalakan, ngunit din ng kalmado: sa karamihan, ang seremonya ay dinaluhan ng mga magulang o ng kasintahan, na may mga nakagawiang larawan.
Nang magtapos ako, gayunpaman, ni isa o ang isa ay hindi nagpakita: mga panahong tulad nito.
Sa madaling salita, ang "mons peperit murem" ay parang sinasabing: maraming ado tungkol sa wala.

Sa Bologna, sa paaralan at sa trabaho, ang mga tao ay pumupunta pa rin sa Ducati at Lamborghini

Ang hindi mapaglabanan na pagnanais na magpakita, magbahagi, magpasikat ng anuman

Ang pangalawang mukha ay may kinalaman sa pananabik na ito na lumitaw, magbahagi, magpasikat ng anuman: noong unang panahon, ang mga makata tulad nina Dante, Petrarch, Boccaccio, Ariosto, Tasso ay nagtapos. Hindi Bonvesin de la Riva o Leonardo Giustinian.
Sa halip, ang mga batang ito, na nagsusulat "sa kabilang kamay" (saUnibersidad ng Bergamo), kinokoronahan nila ang kanilang mga sarili: ipinagdiriwang nila ang kanilang sarili, pagkatapos ng walumpung pahina ng mga tesis sa pinaka-peregrine at katawa-tawa na mga paksa, na pinaniniwalaan ang kanilang sarili ang mga panginoon ng mundo at ng kaalaman.
Isang henerasyon ng mga kapus-palad na tao, puno ng mga kumplikado, ngunit naniniwala na sila ay mga henyo dahil binati sila ng isang gas-operated na unibersidad ng pinakamasayang mga parangal.
At tinanggal nila ang takip ng prosecco at kinakanta ang kanilang mga balenghi choir, habang ang orkestra ng Titanic ay tumutugtog ng polka at ang colossus ay lumulubog na yumuko.
At ito ang magiging ebolusyon? Ito ba ang pagbabago? Ngunit hindi kahit sa panaginip: ang ebolusyon, pagbabago, ay nagmula sa kaseryosohan at pangako, na, hakbang-hakbang, ay nagbabago sa mundo.
Ito ay simpleng barbarismo: ang huwag pansinin ang mga simulain ng sibilisasyon ay hindi pagiging malaya, ngunit ang pagiging isang troglodyte.

Paano matutong lumangoy sa nababagabag na dagat ng mga bagong teknolohiya

Isang awkward na klase sa pagtuturo at self-referential at overprotective na mga pamilya

Hindi nila kasalanan ang lahat, isipin mo: binibigyan nila ng malaking tulong ang kamangha-manghang mga third-rate na mag-aaral klase ng guro nakakahiya at self-referential at overprotective na mga pamilya.
Ang mga magulang na nag-iisip na sila ay nagsilang ng isang Leonardo da Vinci, kung ang bata ay hindi malulunasan ang mga solemne na kabiguan at makakawala sa pagtutulak, hanggang sa inaasam-asam na huling tagumpay.
At ang bagay, anak na babae ng pag-angkin sa kaluwalhatian ng mga pangkaraniwang pamilya, ay lumipat pa sa mataas na paaralan: ang kanais-nais na kinalabasan ng mga pagsusulit sa mataas na paaralan, o sa halip ang pinaka-katawa-tawa at karaniwan ng mga pagsubok, kung saan, upang mabigo, kailangan mo talagang ilagay ang iyong pagsisikap dito, ay ipinagdiriwang na may mga ritwal na halos kapareho sa mga unibersidad, kabilang ang paghuhugas ng alak.
Kaya, lumubog tayo sa kawalan: itinataas natin ang tanging anyo sa langit at nalilimutan ang mga mahahalagang halaga.
At ito ay decadence: ito ay ganap na debolusyon.
Not to mention na pinadalhan nila ako ng napakahusay na herbal tea, itong mga Bedouin!

Ang pagbabago ay hindi upang salungatin ang teknikal at makatao na kultura